Σήμερα, οι όροι «ποιότητα ζωής» και «βιοπορισμός» έχουν απομακρυνθεί εννοιολογικά. Οι νέοι ορίζουν ως πρωταρχική ανάγκη για μια καλή εργασία τα –όσο είναι δυνατόν περισσότερα- χρήματα και όχι επαγγέλματα τα οποία πραγματικά τους ενδιαφέρουν και θα προσέφεραν ποιότητα ζωής.
Κατά κύριο λόγο, υπάρχει προτίμηση σε επαγγέλματα τα οποία σχετίζονται με υψηλά ποσοστά, μπόνους και υψηλούς μισθούς. Ειδικότητες όπως αυτή του ιατρού, του δικηγόρου ή του εργαζόμενου σε πολυεθνικές είναι αυτές οι οποίες προβάλλονται συνεχώς ως οι πληρέστερες για ικανοποιητική ζωή από τα ΜΜΕ.
Επίσης, μεγάλο βάρος δίνεται στη «λάμψη και διασημότητα» της εργασίας, και υπάρχει μια τάση προς τον καλλιτεχνικό χώρο, που όταν αναφερόμαστε σε αυτό εννοούμε (για το μέσο ελληνάρα) το τραγούδι και το modeling. Πολλοί νέοι προσπαθούν να γίνουν τραγουδιστές ή μοντέλα, πιστεύοντας ότι έχουν τα εχέγγυα.
Όμως το ζήτημα προβολής από τα media διαφόρων επαγγελμάτων ως «καλά» ή «κακά» είναι αναγκαίο να σταματήσει. Πολύ μικρό ποσοστό των νέων (όσο κι αν όλοι μας θεωρούμε πως τα παιδιά μας ή εμείς οι ίδιοι είμαστε κάτι το ξεχωριστό) είναι πράγματι ταλαντούχοι. Για παράδειγμα όταν το παιδί μας τραγουδά ένα τραγούδι με ωραία γλυκιά φωνή στη χορωδία του Δημοτικού, ΔΕΝ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΟΤΙ ΕΧΕΙ ΛΑΜΠΡΟ ΜΕΛΛΟΝ ΣΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ!!!! Αν κάτι τέτοιο ίσχυε, ο Mozart ήταν απλά ένας ακόμη μουσικός, μπροστά στη διάνοια του κάθε έλληνα γιου και κόρης.
Επιστρέφοντας στο κύριο ζήτημα, οφείλουν οι νέοι να έχουν ως σκέψη για την επιλογή επαγγέλματος, το πώς το επάγγελμα αυτό θα τους κάνει πραγματικά χαρούμενους για πολύ καιρό στη ζωή τους. Πρέπει να μετρήσουν τις δυνατότητες τους και να καταλάβουν (όπως και οι γονείς) ότι σε μία κοινωνία δεν χρειαζόμαστε ούτε διάνοιες, ούτε μέτριους πολίτες. Η κοινωνία χρειάζεται άτομα τα οποία θα ανταποκρίνονται καλά στο επάγγελμά τους και θα είναι χαρούμενα.
Επιλογικά, είναι σημαντικό να λαμβάνονται υπόψη όλες οι παράμετροι που είναι δυνατόν να ληφθούν όπως: η ικανότητα κάθε ατόμου να ανταπεξέλθει σε ένα αντικείμενο, κατά πόσον είναι χρήσιμο για την κοινωνία το επάγγελμα που θα επιλέξει και αν αυτό θα είναι διατεθειμένος-η να το κάνει ευχάριστα. Φυσικά, Δημοκρατία έχουμε(;) οπότε ο καθένας μπορεί να γίνει ότι θέλει. Έπειτα όμως αν αυξάνεται η ανεργία, ή αν γράφονται νέα άρθρα για την αηδία της ελληνικής «showbiz», δεν θα είναι σωστό να λέμε πως δεν γνωρίζαμε τι θα γίνει κτλ…
Του Μηνά Λυριστή
Εφαλτήριο 